Kruger National Park! Deel 2

Twee dag in Kruger. Het plan is om vandaag naar Satara kamp te rijden om dan het sightings-board te bekijken en een plan te maken. Eenmaal daar zagen we twee sightings van jachtluipaard allebei in eenzelfde gebied. De eerste plek was een boom waar het luipaard al 4 dagen zou zitten. Het had een antilope de boom ingesleept om die daar op te eten. Helaas toen wij er kwamen was er niet veel meer van over en het luipaard was al vertrokken.

Toch zijn we de weg vervolgd waar we vervolgens hyena's, struisvogels en zwijnen konden spotten. Op de terugweg gebeurde er wel iets heel speciaals. Evan zag een leeuw! Vol in de remmen. Al snel bleek het er niet 1 maar 2.... of 3.... of 7... het waren er uiteindelijk 15! En we stonden precies in hun route! Dus op nog geen meter afstand liep er een hele groep leeuwen om onze auto heen op weg naar de andere kant van de weg. Wat een ervaring!

Helaas stond de Big Five teller nog altijd op 4 van de 5. Als laatste poging dan de tweede sighting volgen naar een zandweggetje parallel aan de vorige. En na een 2 uur rijden zagen we opeens een groep van 6 auto's stil staan en foto's maken. En daar was hij dan, het luipaard!! Hij lag rustig te luieren in een boom een stukje van de weg af. Super leuk, en de Big Five was compleet!

Hierna zijn we terug gereden richting Orpen gate om nog naar Blyde River Canyon te gaan. Dit is de grootste groene canyon van de wereld. Het was een lange en spannende trip. De hele was zat vol gaten, dus het werd zigzaggend en stressend naar de top van de canyon aangezien we ook geen reservewiel meer hadden! Heel vreemd om mee te maken, de natuur veranderde volledig van een gras steppe met losse boompjes naar een dennenbos vol rotsen. Daar hebben we de indrukwekkende Lisbon Falls gezien en pannenkoeken gegeten bij Harrie's pancakes. Dat was... ehm.. een ervaring. Je kreeg een opgerolde pannenkoek volledig gevuld met spek en kaas dus dat was meteen een maaltijd voor 3 dagen..

Hier vandaan zijn we weer vertrokken naar Pretoria. Weer 5 uur rijden wat nogal tegen viel als je doodmoe bent en eigenlijk wil douchen en je bedje in wilt kruipen. Rond 11 uur waren we dan terug. Wat een ervaring!

Ik kijk terug naar een indrukwekkend en enorm gezellig weekend! 

Kruger National Park! Deel 1

Vandaag is het Freedom day en dus een goede reden om op een Koningsdag zonder festiviteiten maar eens aan het typen te slaan. Dit weekend ben ik immers met 4 anderen een weekend naar het Kruger National Park geweest. De anderen waren: Philip (chauffeur 2, Zwitserland), Gabriela (Oostenrijk), Pascal (Duitsland) en Even (Noorwegen). Allemaal bewoners van Friends. De vrijdag op voorhand hadden we een afscheidsbraai voor iemand maar ik ben rond 12 uur toch maar even mijn nest in gedoken voor een paar uurtjes.

Om 3 uur ging de wekker weer, gauw even douchen en op naar de auto. Rond half 4 vertrokken we met een gehuurde Nissan Almera richting Phalaborwa waar we via de Paul Kruger gate het park in zouden rijden. Het was een lange rit, 5 uur in totaal. Onderweg gestopt bij Alzu Petroport, een tankstation met een aanliggend meer waar geregeld neushoorns komen drinken. Nouja vandaag dus niet, wel 3 buffels gezien, een lekker bakkie pleur gedronken en weer verder gereden. Prachtige natuur om ons heen, de zonsopkomst tegemoet gereden en uiteindelijk rond 9 uur bij de gate.

Toen werd het nogal duidelijk dat het een strenge boel is. Eerst een volledige controle van de achterbak en zelfs met een spiegel de onderkant van de auto. We hadden twee flessen wij mee voor de avond. Die mochten meteen de vuilbak (en waarschijnlijk later de tas van de bewaker) in... geen alcohol in het park. Toen ons allemaal registreren en dan konden we eindelijk naar binnen.. was het niet dat de bewaker ons op een platte band attendeerde... doorrijden tot het eerste kamp was het devies. En wat was het warm! Met 41 graden met 5 mensen in een autootje met nogal sputterende airconditioning is niet echt ideaal, maar ons doel maakte erg veel goed.

Ondanks dat de garage onze eerste stop zou zijn ging het toch echt beginnen. De eerste rit door Kruger. Meteen bij de binnenkomst een enorme groep impala's om ons te begroeten. Veel foto's gemaakt. Vervolgens verder gereden terwijl we allemaal driftig om ons heen kijken om dieren te spotten. Bij de eerste rivier nog een krokodil weten te spotten en toen waren we bij de garage. Gelukkig wist ik enigszins hoe ik een band moest verwisselen dus dat ging allemaal redelijk soepel eigenlijk en konden we snel verder met onze safari. We zouden rijden van Paul Kruger gate naar Orpen gate waar ons een Sunset drive en onze accommodatie te wachten stonden.

Wat hebben we de eerste dag al veel gezien! Overdag enorm veel olifanten, giraffen, allerhande soorten antilopes, wildebeesten, buffels en prachtige vogels. Zo gaaf! Prachtige natuur, olifanten en giraffen tot op een meter afstand van de weg, een olifant spelend in het water, baby olifantjes en baby giraffen. Enorm indrukwekkend. Ik denk dat de foto's voor zichzelf spreken.

Om vier uur moesten we verzamelen voor de sunset-drive. Allemaal in een safari-truck met nog een paar Australiërs en Amerikanen en toen rond rijden. De chauffeuse vroeg wat we wilde zien. Voor ons was het duidelijk, neushorst en katachtigen want die hadden we totaal nog niet gezien. Terwijl het nog licht was niet al te veel gezien afgezien van een prachtige zonsondergang.  Echter in de nacht hadden we meer geluk. Drie mensen kregen een schijnwerper en dan was het de omgeving scannen voor reflecties van de ogen van dieren die dan rood, groen of oranje oplichtten. Jakhalzen, bushbabies, veel antilopes gezien. Even later een stukje van de weg was het raak! Neushoorns! Helaas geen foto kunnen maken in die licht omstandigheden maar zo gaaf om te zien! Toen een heel stuk bar weinig gezien eigenlijk. En toen uit het niets werden we allemaal gevraagd stil te gaan zitten. Er liep een leeuw langs de weg!! De leeuw keek niet op of om naar de truck en zo konden we een heel stuk met de leeuw mee op rijden met de leeuw een kleine 2 meter van de truck vandaan!

Hierna was het op naar de accommodatie. Het was inmiddels half 10 en pikkedonker. Net buiten de gate moest het zijn, daar vonden we een bord. We gingen naar Wild Olive Tree Camp maar wisten eigenlijk bar weinig van de accommodatie behalve dat een bekende van ons het erg goed vond. Na het bord reden we een bospad op van 1 wagen breed met verkeersdrempels zo hoog dat ondanks zo schuin mogelijk te rijden elke 3 heuvels akelig langs de onderkant van de auto schraapte. 20 minuten lang reden we over dat pad ons bij elke drempel meer afvragend of we nu eigenlijk wel goed reden. Maar we zaten goed! Een open plaats met geparkeerde auto's (zowat enkel 4x4s natuurlijk). Hier werden we ontvangen, ingecheckt en naar een dinertafel in de buitenlucht gebracht. Na een heerlijke maaltijd gingen we naar onze tenten, met een zaklamp.. Er was namelijk geen elektriciteit 's nachts, ze hadden enkel zonnepanelen in de middle of nowhere.

De teller stond inmiddels op 4 van de big five, al wilden we graag nog leeuwen in daglicht zien.
Na een heerlijke nacht met een door hun geprepareerd ontbijtpakket om half 6 's ochtends weer naar de gate van het park voor een tweede dag safari...

Een week stage, apartheid en de zonsondergang van Jo'burg

En we zijn alweer een week verder. Wat vliegt de tijd voorbij!

Weer een week in het ziekenhuis stage gelopen, het plan is nu drie dagen zaal, één dag operaties en één dag kliniek. Helaas worden die dagen dan wel constant opgebroken door erg veel lessen. Niet helemaal wat ik verwachtte, ook niet mijn grootste hobby maar ik leer wel veel bij. Vooral ook door de intensieve opleiding die de artsen bieden tijdens de zaalrondes en dergelijke. Je verbaast je toch steeds opnieuw weer van de vergevorderde cases die er in het ziekenhuis komen, overdreven grote tumoren, zware infecties en mensen op t randje van overlijden.

Ik sta deze weken op de afdeling Head & Neck. Hier zien we vooral speekselkliertumoren, wat infecties in die regio en eventuele zware verwondingen. Daarnaast liggen er nog algemene patiënten die toevallig door een van onze artsen werd opgenomen. Dat is dan vooral galblaasproblematiek. Het rooster is fors met dagen van 7u00 tot 17u00 met voor en na nog een uur rijden, maar in praktijk valt het geregeld wel mee. Maandag en dinsdag duren wel lang, maar de andere dagen is het variërend 14u á 15u dat ik kan vertrekken.

Maandag avond zijn we met z'n allen uiteten geweest. Dat is traditie bij Friends. Omdat de maandag bij de plaatselijke italiaan 'Capeesh' alle pizza's halve prijs zijn, is dat het gebruikelijke adres. De medewerkers breekt het zweet wel uit als we komen gezien we meteen het volledige balkon innemen met 30 man. Dat betekent dan ook dat we een kleine 3 uur hebben moeten wachten op het eten, maar dan hadden we wel allemaal tegelijk hete pizza's. Erg gezellig!

Op vrijdag was het tijd voor de andere traditionele maaltijd. Net als voorgaande weken hebben we weer een braai georganiseerd. De barbecue naast het zwembad, muziek aan, drankje in de hand en lekker kletsen en eten met elkaar. Naast alle bewoners van Friends waren er nog een hele groep vrienden en collega's uitgenodigd. Achteraf nog gaan stappen met de groep van Friends.

Deze zaterdag zijn we weer met de auto naar Johannesburg gereden. Dit keer voor een culturele trip naar het Apartheidsmuseum. Heel indrukwekkend. Het is een groot museum dat de apartheid door de jaren heen en over de hele wereld in beeld en geluid tentoon stelt. Mooie beelden, schokkende beelden en vooral enorm veel stof om over na te denken. Het museum vertelt het verhaal van decennia van segregatie en opstand hiertegen, een verhaal van zowel intolerantie en gruwelijkheden als van helden en heldinnen vechtend voor gelijkheid. Vanaf de ingang van het museum werd de toon meteen gezet. Je werd willekeurig door je ticket ingedeeld in 'blankes' of 'nie-blankes'. Direct bij de ingang werd je op ras gescheiden.

In het museum mochten geen foto's worden gemaakt maar een bezoek aan het museum kan ik iedereen aanraden!

Als afsluiter van de dag zijn we doorgereden naar het centrum van Johannesburg om naar Livingroom te gaan. Dit is een rooftop bar met een prachtig uitzicht over de skyline van Jo'burg. Het hele dak is aangekleed met overal bomen en planten, een DJ die loungemuziek speelt en een bar met heerlijke cocktails. Daar hebben we de zonsondergang kunnen bekijken uitkijkend over de skyline.

Zondag maar even rustig aan gedaan, even uitrusten, wat dingen regelen en even bloggen natuurlijk. En de plannen zijn zo goed als rond! Volgend weekend gaan we met een groepje van 5 naar het Kruger wildpark! Ik kan niet wachten!!

Mijn eerste week stage

Nadat alles op vrijdag de 1ste was geregeld ga ik deze week echt voor het eerst beginnen. Nu kom ik net op een wat ongelegen moment. Het systeem in Zuid-Afrika is nogal anders namelijk. Ik volg het zesde jaar en in Zuid-Afrika is dat een jaar coschappen, maar ook met lessen en examens. Het is dan ook hun laatste jaar. Hierop volgen voor hun dan nog 2 jaar een soort vrij assistentschap, iets van community service en daarna begint ook voor hun specialiseren. Ook de titels zijn wat anders, zesdejaars zijn nog studenten, dan twee jaar Intern, dan specialiseren als Registrar en eenmaal gespecialiseerd ben je Medical Officer.

De campus:

De week dat ik begin is het nu net hun examenweek. Om alsnog wat te kunnen doen volg ik dan ook mee met de Interns. Ik zou beginnen op zaal dus op naar het ziekenhuis. Het ziekenhuis plakt aan de campus vast maar het verschil was als dag en nacht! Dat was even schrikken zeg, van een gelikte campus naar iets dat eerder lijkt op een strafkamp. 90% van het ziekenhuis is buiten maar volledig overdekt. Overal stalen raamwerken om de deuren en ramen tegen diefstal. Patiënten lopen rond in een soort verwassen kleding dat nog het meest gelijkt op de blauw gestreepte kleding die men in de concentratiekampen moest dragen... De een zonder benen, de ander met een gigantische zwelling op z'n kin en ga zo maar door. Echt goede foto's heb ik nog niet, dat is toch wat asociaal voor de patiënten.

Eten komt hier in de vorm van een boterham met pindakaas in de ochtend en in de middag iets dat lijkt op rijstpap. En die vliegen.. overal vliegen. Patiënten met vliegen op hun lijf en inmiddels niet eens meer de moeite nemen/hebben om ze weg te jagen. En dan hebben we nog de apen die elke ochtend de zaal in komen geklommen tussen de tralies om stiekem een appel of iets dergelijks te stelen.

Reden dat het zulke erbarmelijke omstandigheden zijn is omdat het een staatshospitaal is. Hier kan in principe iedereen bijna gratis terecht. In de steden zijn er dan nog private hospitalen met veel betere omstandigheden en service.

Na lang zoeken dan toch de zaal van Algemene Chirurgie gevonden. Ik zou deze week mee volgen met de afdeling Minimal Visceral (denk aan appendicitis, galblazen, darmproblematiek, navelbreuken, liesbreuken etc..). We zijn met wat studenten van lagere jaren, twee Registrars en een Intern de ronde gaan doen. Alle patiënten voor het eerst gezien, de één in een nog slechtere staat dan de ander. Sommigen dan weer redelijk goed na de operatie. Wonderbaarlijk hoe ze een open wonde van een beenamputatie gewoon in een doek wikkelen en verder niet verbinden. Steriliteit laten we maar voor wat het is... Indrukwekkend om allemaal te zien!

Bloed trekken is ook nog een taak apart gezien de logistiek praktisch niet-bestaand is en er dus altijd wel weer iets tekort is. Het hele ziekenhuis dus door voor naalden en buisjes om die dan stiekem te stelen voor de afdeling klaagt dat zij dan straks weer tekort komen. Ook computers hebben ze nog niet. Alles gaat dus via een papieren dossier vol afgescheurde briefjes, gekreukte formulieren en op A3 uitgeprinte röntgen-foto's en CT-scans met de bekende lichtbakken.

Dinsdag een dag chirurgie gedaan. Nouja... gekeken. Dat is me wel tegen gevallen. Omdat er hier nogal veel Registrars en Interns zijn kom je als student niet snel aan tafel. Toch komende weken proberen te pushen dat ik ook aan tafel mag. Dit keer maar gekeken. Op zich viel de chirurgie me alles mee, je merkt dat vooral de Registrars veel minder ervaring hebben dan de assistenten in Belgie of Nederland maar de chirurgen deden prima werk. Een galblaas verwijdering en twee liesbreuken gezien.

Op woensdag ben ik consultaties gaan kijken. Controles na operaties of behandelingen en eerste consultaties voor bepaalde problemen. Je komt een hal in waar een stuk of 50 patiënten allemaal opeen gedrukt staan te wachten tot ze eindelijk door de dokter geroepen worden. Daar komen ze dan met hun papieren dossier zonder enig systeem, vol gestouwd met papieren van elke afdeling, elk ziekenhuisbezoek etc.. Heel hectisch allemaal maar heb wel wat patiënten kunnen bevragen etc.

De tijden hier zijn afgezien van mijn maandag en dinsdag nogal luxe. Ik ben de andere drie dagen elke dag rond 1 uur naar huis gegaan omdat er buiten wat administratie niets meer te doen was. En die administratie mocht ik niet eens mee helpen. Wel beginnen we elke ochtend om 7 uur 's ochtends wat met 1 uur rijden naar het ziekenhuis nog best de moeite is. Het rijden valt trouwens goed mee, gewoon rustig blijven en er van uitgaan dat iedereen gestoord is.

Dit weekend niet al te veel gepland, vooral een rustig weekendje. Vrijdag naar een barretje toe en zaterdag is er een achtertuin concert in de buurt. Volgende week de eerste week dat ik meevloog met de andere zesdejaars.

I'll keep you posted!

Soweto, Jo'burg en Rugby

Een wat verlate blog dit keer door de nu eindelijk opgeloste internet-perikelen. Afgelopen zaterdag met nog 5 andere mensen op een tripje gegaan. Met de auto eerst 40 min gereden naar Johannesburg om naar de Neighbourgoods market te gaan.

De Neighbourgoods market is een markt gelokaliseerd in een verlaten flat ergens rond het centrum van Johannesburg. Van buiten is het enkel herkenbaar aan de naam die boven een steegje hangt waar je even verder de flat in loopt. Eenmaal daar loop je een mierennest van mensen in en er komt direct een gigantische walm van etenslucht naar je toe gevlogen.

Alles valt er te vinden: sushi, biltong, steak, chinees, bunnychow (een half brood gevuld met stoofvlees), verse broodjes met gepocheerde eitjes, slushpuppies, pizza, smoothies, cocktails, prachtige patisserie en nog veel meer. Wat een indrukken! Een verdieping hoger is een terras waar je de gescoorde lekkernijen kan oppeuzelen en een paar souvenirshops. En ook nog een jeneverzaakje genaamd Kettle One...bekend? Na hier heerlijk gegeten en gedronken te hebben zijn we doorgereden naar Soweto.

Soweto, of South Western Township, is een van de townships van Johannesburg en om vele redenen (niet altijd even goede..) de bekendste. Hier gingen we een cycle tour doen. Ergens aan de rand van Soweto naast het Hector Pieterson memorial museum vinden we een container met Cycle in Soweto erop waar onze soon-to-be grote vriend ons al op stond te wachten. Snel ingesmeerd en de fiets op. Uitgebreid de geschiedenis van Soweto te horen gekregen, de Soweto opstand waar de politie het vuur op ongewapende studenten opende, het huis van Mandela, het tweede huis van Mandela en het huis van Tutu. We hebben de cultuur gezien, allerlei winkeltjes bekeken, dansers op straat.. En als afsluiter zijn we op bezoek gegaan bij de eerste micro-brouwerij van Soweto waar we een bierproeverij hebben gedaan.

Uitgeput van alle indrukken en het constant bergop bergaf fietsen zijn we met de Gautrain (de sneltrein dus :P) terug naar Pretoria vertrokken. We waren nog geen 10 min onderweg of we werden gebeld door de eigenaar van de accommodatie. Of we meegingen naar de Rugby match van die avond. En zo geschiedde..

Overigens, taxi's neemt niemand hier, alle vervoer wordt geregeld met Uber. Dit omdat je van de chauffeur op voorhand een foto, kenteken en naam en voornaam ontvangt en er geen cash transacties plaats vinden maar alles via de app geregeld wordt. Daarmee is dit een veiligere optie dan taxi's. Typisch feit.. 90% is een Toyota Corola rijdende afrikaan die Uber als baan heeft aangenomen.

Dus met een Uber naar het stadion. Wat een drukte! Duizenden mensen, allemaal met vol geverfde gezichten, jerseys, vlaggen en toeters. Jong en oud, ongeveer heel Pretoria trok erop uit om deze match te zien. Het was de Cheetahs tegen de Blue Bulls. Mijn eerste rugby match was een feit! Enorm leuk om mee te maken en te zien hoe iedereen meeleeft hier.

Uitgeput en wel met een Uber naar huis gegaan en me bed ingedoken... wat een dag!

Mijn eerste stagedag! Nouja...

Het is 6 uur, het eerste daglicht komt de hoek om kijken. Vogeltjes fluiten, tjirpen en maken de meest vreemde geluiden. Ik klim in m'n koekblik en daar gaan we! Hopelijk nu zonder problemen. De eerste 10 minuten waren gemakkelijk, daarna met google maps screenshots uiteindelijk eigenlijk zeer goed te doen!! Nergens verkeerd gereden, verkeer viel redelijk mee behalve dan dat er praktisch geen verkeersregels zijn afgezien van snelheid en stoplichten. Oh en de regel dat taxi's alles mogen, en alles ook daadwerkelijk doen. Soort gemotoriseerde wielrenners...

Een 50 minuutjes later rond 7 uur was ik er. De campus is echt super groot, volledig omheind met als enige toegang een security gate met hefboom en haken die uit de grond komen. Het is de Sefako Makgatho campus met daar aan vast het George Mukhari ziekenhuis.

Eenmaal toegelaten en geparkeerd, op zoek naar de Clinical Pathology building. Die was snel gevonden maar waar ik dan moest zijn was een mysterie. Via informatiedesks van verdieping 0 naar 5, naar 2, naar 5 opnieuw en uiteindelijk naar 1. Daar hielp iemand me: degene die mij zou helpen was er niet. Er was wel iemand die dat nu voor me zou doen, maar die gaat eerst even thee drinken, neem maar plaats in de wachtzaal. Die thee duurde dus 20 minuten maar daarna konden we dan toch echt gaan beginnen met de kleine administratieve taak die moest gebeuren...

Juist, eenmaal geregeld was het 12 uur...

Daarna wel een rondleiding gehad, de afdeling gezien en vervolgens een inleidend praatje. Wel kleine tegenvaller. Stage hier betekent blijkbaar alsnog erg veel lessen, veel presentaties, zaalwerk en maar enkele dagen actief opereren. Wel zijn ze erg vriendelijk en geïnteresseerd. Maandag beginnen we echt.

Op mijn we terug naar de auto zie ik iets bewegen, een kat ofzo. Iets dichter bij blijkt het niet bepaald een kat. Overal waar ik kijk in de parking zitten apen! Op de overkapping, op de auto's, waar je maar kijkt... apen! Tientallen apen, geen seconde bang voor mensen, blijven gewoon zitten als je naar ze toe loopt. Zo raar om te zien, en iedereen vind het maar normaal. Al blijken ze wel graag dingen te stelen.

Al met al een nuttige dag, maar helaas nog niet veel gedaan. Morgen een eerste tripje. We gaan met 6 man naar een markt in Johannesburg en naar Soweto de bekendste township.

Mijn persoonlijke koekblik.

Omdat mijn stage nog best een eind weg is en ik geen accommodatie kon vinden in de regio van het ziekenhuis waar ik loop omdat die buurt niet bepaald veilig is, had ik een auto nodig om naar m'n stage te rijden.

Vandaag kwam een bekende autoverhuurder langs om mij daarna zijn auto's te laten zien en alles samen te regelen. We praten hier niet over het Europese idee met mooi gepoetste auto's van een paar jaar geleden.. Nee we hebben het hier over roestige koekblikken van de vorige eeuw met toch stuk voor stuk een paar tientallen ongelukken op de teller. Een APK doen ze hier al helemaal niet aan. Het zijn koekblikken met een reden, het hi-jack risico hier in pretoria. Nieuwe auto's zijn een doelwit voor mensen die ze op de weg stelen bij bijvoorbeeld een stoplicht.

Dit was dan ook het begin van een disclaimer van een half uur over de do's en dont's van autorijden in Zuid Afrika. Hoe je moet dealen met de bedelaars en de autowassers op de kruispunten, nooit stoppen voor rode lichten in het donker, ten allen tijde alle deuren op slot nog voor je gordel om is en hoe je de bewakers van garages en parkeerplaatsen best een tweedelige fooi belooft met een deel op voorhand en een deel achteraf als alles oké is.

Voor mij werd het dan een beige Volkswagen Jetta. Vierkant, duidelijk al veel aan vervangen en gewerkt, geen airco maar het rijdt! Oh, en natuurlijk het stuur rechts! Want ze rijden hier dus links.. Dat kostte nog wat tijd om te wennen, zeker rotondes! Gelukkig doen ze hier niet aan voorrang en haalt iedereen je van elke kant in dus daar hoef je links en rechts niet te onthouden.

De volgende dag zou ik alvast een proberen naar het ziekenhuis te rijden om bekend te worden met de regio zonder dat er tijdsdruk is. Bewapend met print-outs van google maps en een stratenboek gingen we aan de slag! Dat stratenboek is nog een verhaal op zich. Dit boek was 5 jaar oud ongeveer. Laat het nu het geval zijn dat zo'n twee jaar geleden de overheid besloten heeft om alle straatnamen te veranderen in 1 klap. Geen enkele straat heet nog hetzelfde... Dat werd dus afslagen tellen.

Daar gaan we dan. Ongeveer 10 minuten op weg, ik nader een stoplicht op een driebaansweg waar ik rij in het midden. Stopt plots een taxi-bus (voor de Zuid Afrikanen die levensmoe zijn maar toch nog ergens heen willen) op de linker baan en de auto erachter schiet opeens mijn baan op. Ik plots remmen...... *knal* ........

Daar sta je dan, volledig stil, niet in staat te rijden en nog geen idee wat er precies gebeurd is. Ik ben redelijk zeker dat ik op tijd stopte! En dat alles midden op een drukke straat waar alles om je heen schiet. Er verzamelen zich zon 8 mensen om m'n auto heen. De ene belt sleepwagens, een ander vind het een perfect moment om mij fruitsap te verkopen en weer een ander bedelt om geld. Gelukkig waren anderen behulpzaam en begonnen ze de auto's opzij te leiden. Nog geen 3 minuten verder kwam de eerste sleepwagen ongevraagd mijn auto vast koppelen. Gelukkig was ik gewaarschuwd. Ze doen oh zo behulpzaam, maar je auto krijg je pas weer na betaling. Dus met veel geroep uiteindelijk weg gekregen. Maar enkele minuten later staat de volgende voor me... Zo heb ik er 3 mogen wegsturen tot de verhuurder er was en de auto heeft weggesleept en mij thuis gebracht.

Einde van de middag is de verhuurder terug. Heel technisch verhaal. Kwam er op neer dat een schroef die vast moest zitten niet vast zat en gebroken was bij de rem-actie. Maargoed, ik had m'n koekblik weer terug en het zou niet opnieuw mogen gebeuren.

Wat een dag... en nog altijd niet bij het ziekenhuis geweest, maar we zullen wel zien. Hopelijk gaat er morgen niets mis en weet ik het goed te vinden.

PS: Omdat sinds vrijdag het internet het niet meer doet zijn deze blogs wat verlaat en meteen met twee geplaatst. De volledige staf van de internetprovider vond het een goed idee om op vrijdag om 13u te stoppen, het was immers bijna weekend. Wachten tot maandag dan maar..